آشنایی با فعالان و دلسوزان  فرهنگی                      نوشته ی  بانو آسمانی

اولین آشنایی ها از دعوت یکی از دوستان برای حضور در تجمع فرهنگیان در بهارستان شروع شد .با استرس فراوان

شاید از سر کنجکاوی و تا حدودی کم نیاوردن در مقابل دوستی که از بیست و سه سال پیش به جسور بودن و آگاه بودن می شناختمش و قبولش داشتم ؛ قول همراهی دادم و در روز مورد نظر حاضر شدم، فکر کنم ۱۷ اردیبهشت بود .

هیچ چیزی درباره ی خواسته ها و یا علت تجمع نمی دانستم  فقط به صِرف معلم بودن  همراه جمعی شدم که نمی شناختم ولی متعلق به این جمع بودم !

 تعداد همکارانی که شرکت کرده بودند خوب بود  ؛ بیشتر از شهرستانها و مخصوصا از کرج بودند ؛ با یکی از بانوان  ،با این پرسش که : از تهران کسی اینجا هست ؟؟ مواجه  شدم؛ نگاهی به اطرافم کردم و واکنشی از کسی ندیدم .تردید داشتم که به پرسش او جواب بدم ! اما ناخود آگاه گفتم بله !

 شروع به گله و شکایت از فعال نبودن معلمان تهران در تجمع هاو برنامه های دیگر کانون  کرد و به نظرم رسید به جای همه با من دعوا دارد که چرا و .....

 شماره ام را خواست تا در گروه تلگرامی وارد کند و ارتباط و آشنایی  با فضای فعالیت های فرهنگیان خارج از چهار چوب مدرسه و اداره پیدا کنم و از دیگر همکاران خودم هم دعوت به همکاری کنم .

 به راحتی شماره ام را دادم ، دوستم به این کارم اعتراض کرد: که مگر طرف رو می شناسی ؟ چرا به این راحتی حرفش رو باور کردی و شماره دادی ؟ و خواست که محتاط و آگاهانه کار انجام بدم !

 بعد از پایان تجمع ؛ بهد از ظهر در یکی از گروه های تلگرامی فرهنگیان اد شدم  ، شنونده و خواننده ی پیامها و نظرات و بحث های گروه بودم ....

در پرسش  پاسخ و گفت و گوها ی  تلگرامی بود که با فعالین صنفی ؛ کانون صنفی معلمان ؛ معلین زندانی ؛  علت زندانی شدن آنها ؛ درخواست آزادی آنها و..... کمی آشنا شدم .همیشه به دنبال شنیدن و خواندن  اخبار اوضاع اجتماعی و  سیاسی و اقتصادی و فرهنگی  و اخبار فقر و دزدی و زندانیان و .... بودم ولی هیچ وقت متمرکز روی مسئله یا اخبار یک گروه و قشر خاص نبودم .اما در گروه فرهنگیان بیشتر با مشکلات و مسائلی که مربوط به معلمان میشد آشنا شدم ؛اسم ها در ذهنم ثبت شد و به تبع اون پرسشهایی در باره ی افراد و فعالیت اونها و علت اعتراض و اخراج  و......جواب سوالها را بدون پرسش مستقیم ، و از خواندن پیامها به دست آوردم !! و آنچه یافتم باز هم دلیلی دیگر بود بر این باور  که از عدالت خبری نیست ؛ نه اسلامی اش ؛و نه انسانی اش !  اینکه ، احکام زندانیان متناسب با جرمشان نیست بلکه متناسب با تاثیر گذاریشان بر اجتماع است !!!

و این تاثیر حتی اگر خیلی خوب و انسانی باشد چون به نفع وجهه ی سیاسی نیست محکوم است ! !

 به دنبال دانستن بیشتر در این زمینه بر آمدم ، آدم هایی که مظلوم واقع میشوند ، همیشه برایم مهم بوده اند .

 مظلوم‌ بودن های تاریخی و دینی درست یا غلط در ذهن اکثر ما ثبت شده است ، مظلومیت امام حسین ، امام علی ، امام حسن ع ،  حضرت زینب ، یا شخصیت های تاریخ معاصر مثل  دکتر مصدق  ،  فاطمی ، و ...... با آنکه با هم متفاوت است  اما کمک میکند تا وسعت مظلومیت ها را به خوبی  درک  کرد ! و دانستن و درک آن  شاید باعث بشود حداقل اگر توان یاری مظلوم را نداریم ،همراه  و عمله ی ظلم  نباشیم !!!!

در گروه ها گزارش کوتاهی از یک دیدار را خواندم  (نویسنده ی گزارش مشخص نبود ) گزارش از دیدار با خانواده ی آقای بداقی  . درست نمیدونم بیان و قلم نویسنده تاثیر گزار تر بود یا خود گزارش ! ذهنم را کاملا درگیر کرد . مدتی بود که به دنبال آشنایی بیشتر با فعالیت ها و فکر و عملکرد اسامی ای که در این مدت شنیده بودم ، افتاده بودم .گزارش به قدری موثر بود که دلم می خواست خودم به این خانواده سر بزنم و از نزدیک با آنها آشنا شوم !!! یک روز هم طبق آدرس نصفه ونیمه ای که در گزارش  بود ، راه افتادم و در آخرین قسمت  مسیر، در زمانی که طول میکشید تا مسافران تکمیل شوند و ماشین راه بیفتد ، به دلایل مختلف  منصرف شدم و برگشتم ! رفتنم چه فایده ای داشت ؟ نه توان مالی ، نه توانی برای دفاع از حقوق کسی ، نه حتی زبان و بیانی برای امیدوار کردن و همراهی و ..... رفتنم هیچ فایده ای نداشت جز پاسخ دادن به یک کنجکاوی احساسی !

خودم را که جای آنها می گذاشتم  ، می دیدم که در این شرایط حوصله ی هیچ آدم تازه ای را ندارم که صرفا از سر کنجکاوی ، جویای حالم باشد . ....

 پس به همان اخبار تلگرامی بسنده کردم .

 مدتی بعد گزارشی از  جشن تولدی که برای دوقلوهای آقای بداقی در پارک چیتگر گرفته بودند ، در گروه ها خواندم . همراهی دوستان و حضور آنها کار ارزشمندی بود ،از فکر اینکه در این شهر بزرگ بی در و پیکر که  خشم و قهر ونامهربانی ونامردی و  پستی آدمها ؛چهره ی آشکارتری دارد   تا همدلی و همراهی و محبت ! ؛ عده ای دست و دل به همراهی و همدلی داده اند  واقعا خوشحال شدم  ؛ امیدوار شدم به اینکه  در تمام این مدت اینگونه بوده اند ،

 و این خانواده تنها نبودند ... و از طرفی ناراحت شدم که در جشن حضور نداشتم !

کم کم از اینترنت اخبار بیشتری خواندم و شعرها و مقاله ها رو خوندم  و فایل های صوتی رو گوش کردم  و ... با اسامی افرادی چون آقای  باقری ، باغانی، خواستار ،هاشمی .... و بیشتر از بقیه ی اسامی ، با فعالیت ها و نظرات  آقای بداقی آشنا شدم . اما بیشتر دوست داشتم در همراهی همسر و فرزندانش نقش داشته باشم .

در گروه تلگرامی خراسان شمالی هم عضو شده بودم . دعوت فعالان گروه از خانواده ی آقای عبدی و بداقی برای سفر نوروزی به مشهد و بجنورد و نیشابور و تربت و ...و همراهی و پذیرایی از  آنها در تعطیلات نوروز ۹۵  از

مهمترین خبرها بود . دنبال کردن عکس ها و گزارشها و اسامی؛ مهمترین کار هر روزم در تعطیلات نوروزی بود .  کار ارزشمندی بود .

اما خودم را به جای هر کدام از بانوان که می گذاشتم؛ می دیدم که رفتن به سفر با داشتن سه فرزند کوچک ؛ و حضور  در جمعی غیر از بستگان ، که بیشتر غریبه  می آیند تا آشنا ،خیلی سخت است .

سفر که از نیمه گذشت با توجه به  عکسها ی گزارش ها؛ از روی لبخند کمرنگی که بر چهره ی خانم عبدی نشسته بود می شد فهمید که سفر خوبی بوده است . اما تا آخرین عکس ها و باز گشت هم خبری از خوشحالی در چهره ی خانم بداقی نبود؛ حتی برای حفظ ظاهر در عکس !  استقامت و محکم بودن و صبوری  بیشتر نمود داشت .

گزارش بعدی که  اشکی از اندوه و شوق بر دیده ام آورد ؛ خبر آزادی آقای بداقی بود ؛ آزادی که نه ! پایان  حکم نا عادلانه !!! و برگزاری جشنی به همین مناسبت .

خوشحال بودم ... به خاطر آزادی یک انسان آزاده ، به خاطر در آغوش گرفتن فرزندان ، به خاطر خانواده ای که خوشحال شدند و .....

گزارشی از جشن را خواندم و عکس  همراه گزارش را دیدم  !! عکس خانوادگی در ضمن مراسم جشن !!

در عکس هیچ اثری از خوشحالی نبود ؛ در چهره ی هیچ کدام !  حتی در چهره ی کودکانه ی ستایش و شکیبا ! به نظرم رسید اولین حسی که این آزادی با خود به همراه آورده بود این بود که: این سالها که گذشت ،چرا ؟؟ به چه جرمی ؟؟ چگونه !!!..دیدن عکس بیشتر گرد اندوه در وجودم پراکند و دلتنگ کننده بود تا خوشحال کننده !!!

هم پیمان شدن معلم و کارگر در زندان ؛ و دست زدن به اعتصاب غذا  برای اعتراض به حکم ناعادلانه !!!!

در نگاهم  اعتصاب غذا ؛ اقدام بر علیه خود است ! یک جور خودکشی ! به استقبال مرگ رفتن است  ! یا چیزی شبیه لجبازی های کودکانه ! با این تفاوت که طرف مقابل کودک  ؛کاری را میکند که به نفع کوک باشد، ولی در مورد اعتصاب غذا ی زندانیان ؛ طرف مقابل؛ کاری را میکند، که به نفع خودش باشد نه زندانی ! و درک نمیکنم که چه شرایطی پیش میاد که یک زندانی را به اعتصاب غذا وادار میکند ! ولی کم کم به این نتیجه رسیدم که اگر اطلاع رسانی انجام شود و همه در جریان اعتصاب غذا قرار بگیرند ، فشار افکار عمومی می تواند در روند برخورد و پیگیری ی  اعتراض زندانیان موثر باشد و مسئولین را به مدارا  وادار  می کند !! اما تا چه حد در مملکت ما موثر باشد ؛ جای تامل دارد .

آقای بهشتی و عبدی و عظیم زاده ؛  دست به اعتصاب غذا زدند .

ابتدا در گروه ها بیشتر بحث ها ،  روی این که اصلا معلم و کارگر به هم ربط ندارند و نباید معلمان  از آقای عظیم زاده دفاع می کردند و....

عده ای موافق و عده ای مخالف این به هم پیوستن بود مخالفان با این دلیل که : هر صنفی باید به امور و افراد مربوط به صنف خودش بپردازد و فقط فعالیت صنفی انجام بدهد ودلیل موافقانِ این همراهی، این بود که : "معلم بودن خود بخود  وظیفه و احساس مسئولیتی به همراه می آورد که معلم را به همه ی اقشار و اصناف مربوط می کند ! به جز مسایل آموزش و پرورش و مدرسه و درس و کلاس ؛ مسائل حوزه ی خانواده ، کودکان ، کودکان کار ؛ کارگر ؛ زندانیان ؛ و ... به معلمان مربوط است و باید در این امور همراهی کنند و راهگشا باشند و نقش داشته باشند " که حرف منطقی و درستی است .

کم کم در گروه ها به خود اعتصاب غذا به عنوان اعتراض پرداختند و اطلاع رسانی بیشتر و همراهی در گروه ها  به شکل  اعلام  اعتصاب غذا ی هر فرد به همراه زندانیان

انجام شد ، که همراهی ی  قشنگی بود .

تا حدودی می شد تمام اتفاقات را احساس  و لمس کرد.....

آقای بهشتی ، به بیمارستان هزار تخت خوابی منتقل شده بودند و آقای بداقی به قصد ملاقات رفته بود و البته که مانع می شدند و درگیر ؛ به هر حال از ایشون خبری نبود !

(بعد از چند روز که از این ماجرا گذشت برای خودم جالب بود که به  حدی  نگران بودم و نا آرام ، مثل اینکه موضوع کاملا به خودم و خانواده ام مربوط باشد !!  ) به نظرم می رسید که کاملا  حس و حال خانواده شون رو درک می کردم وبا حس و حال دختر بزرگشون همراه بودم  و برای مردی که پدر اوست اما برای من هم بزرگ و نزدیک و آشناست نگران بودم ؛ در گروه ها هم  هیچ خبری نبود ؛که چی شد و  چه اتفاقی افتاد .  آنچه مسلم بود ،همه نگران این بودند که نکند دوباره  به بهانه ای کوچک ؛ و به این زودی آزادی را از دست بدهد ؛ خداکنه که سالم باشه   و مشکلی پیش نیومده باشه و ...

طاقت نیاوردم  و از یکی دوتا از ادمین ها پرسیدم که : از آقای بداقی چه خبر ؟

یکی از آنها جواب مختصر ی  داد که کمی آرام شدم .

یکی دوروز بعد  خبر سلامتی و باز گشت به منزل در گروه ها اعلام شد . خدا رو شکر .

آزادی آقای عبدی البته با وثیقه ای بالا (خود این وثیقه گذاشتن ها و مقدار اون یک اتفاق ناعادلانه ی دیگری است که ظاهرا قانونی نیست !!)  خبر خوب دیگری بود

که اعلام شد . چون دفعه ی قبل برای جشن آزادی آقای بداقی  اطلاع نداشتم وخیلی ناراحت شده بودم و به ادمین ابراز کرده بودم ، این دفعه من رو هم در جریان دیدار از آقای عبدی قرار داد و دعوت شدم . فقط از اینکه  دعوت شده بودم ، بی نهایت خوشحال شدم  و اگر می توانستم در جمع حضور داشته باشم عالی بود عالی .

تلگرامی و تلفنی هماهنگ کردیم و حدود ۴ بعد از ظهر  منزل آقای عبدی درکرج بودیم . در کل جمع با هیچ کس آشنا نبودم ؛حتی یکی دونفر که در این مدت ارتباط داشتیم  را  هم  برای اولین بار می دیدم . تصور ها از حرفها و گفتار چی بود که در اولین دیدار ارتباط صمیمانه ای  شکل نگرفت ؛ اما حضور در جمع اعضای کانون و معلمان فعال و دیدن آقای عبدی و حضور آقای بداقی و ..‌. حس خوبی به همراه داشت .  آقای عبدی جوان و پر انر ژی ،  خندان ، خوش اخلاق  و صمیمی بود، ....

 بعد از گفتگو های دوستانه  و تعریف از زندان  و اعتصاب غذا و  تقدیر از مقاومت ایشون و ....  که شنیدنی بود ؛ به اصرار دوستان ؛آقای بداقی  شعری رو که برای تقدیر از  همسرشون گفته بودند خوندند . آدمی با ظاهری ساده ، گرم؛  مهربان ؛فروتن ؛ بی هیچ غرور و توقعی؛  بدون تلخی درکلام یا چهره !!!

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: